SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Targówek m.st. Warszawy

6 wyników

Książka

W koszyku

oceń

Żadna blaga, żadne kłamstwo... : wspomnienia z warszawskiego getta / Stanisław Adler ; redakcja naukowa i wprowadzenie Marta Janczewska. - Wydanie pierwsze. - Warszawa : Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2018. - 426, [5] stron : faksymilia, fotografie, portrety ; 25 cm.

(Biblioteka Świadectw Zagłady)

Autor

Adler Stanisław (1901-1946). Janczewska Marta.

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura polska Literatura żydowska

Temat

Adler, Stanisław (1901-1946) II wojna światowa (1939-1945) Getto warszawskie Holokaust Żydowska służba porządkowa Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Tytuł serii: Biblioteka Świadectw Zagłady

Indeks.

"Spala mnie pragnienie jak najszybszego spisania tych wszystkich zdarzeń, których byłem świadkiem w latach wojny, zwłaszcza w ostatnim półroczu. Ogarnia mnie lęk na myśl, że niebezpieczeństwo, które mi zewsząd zagraża, przeszkodzi wykończeniu tej pracy. Nie po raz pierwszy, powodowany tymi pragnieniami, chwytam za pióro. Praca moja, jak dotychczas, to istne przędziwo Penelopy: nie zdążę wykończyć jakiegoś fragmentu, a już losy miotające mną niszczą rękopis. [.] odczuwam potrzebę usprawiedliwienia się z tego, że zamiast łomu czy siekiery trzymam teraz w dłoni pióro i że żyję, żyję tu, nie leżę zaś w okopach nierównej walki, czy wprost w jednej ze zbiorowych mogił Żydów warszawskich." - pisał autor, warszawski adwokat Stanisław Adler, po swojej ucieczce z getta. Wcześniej pracował w jednej z najważniejszych gettowych instytucji: Żydowskiej Służbie Porządkowej (policji żydowskiej) jako jej wysoki funkcjonariusz. Bogata faktografia, refleksje, oparte na wnikliwych obserwacjach naocznego świadka oraz psychologiczna przenikliwość, z jaką charakteryzuje ludzi i sytuacje sprawiają, że pamiętnik Adlera zasługuje na wyjątkowe miejsce wśród innych tekstów z tamtego okresu. Raul Hilberg, jeden z najważniejszych badaczy Zagłady, zaliczył wspomnienia Adlera do najbardziej przenikliwych i inspirujących przemyśleń na temat getta, jakie zdarzyło mu się czytać.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

W37 (Smoleńska 94)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(=411.16) (1 egz.)

Książka

W koszyku

oceń

Czytając gazetę niemiecką... : dziennik pisany w ukryciu w Warszawie w latach 1943-1944 / Jakub Hochberg ; redakcja naukowa i wstęp Barbara Engelking. - Wydanie pierwsze. - Warszawa : Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2019. - 631, [8] stron : ilustracje, fotografie, faksymila ; 24 cm.

(Biblioteka Świadectw Zagłady)

Autor

Hochberg Jakub (1904- ). Engelking Barbara (1962- ). Engelking Barbara (1962- ). Niepotrzebny człowiek na świecie Maul Bolesław. Moje wspomnienia o życiu i losie 1906-1945

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura żydowska

Temat

Hochberg, Jakub (1904- ) Maul, Bolesław (1906- ) Holokaust II wojna światowa (1939-1945) Okupacja niemiecka Polski (1939-1945) Propaganda wojenna Getto warszawskie Polska Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Tytuł serii: Biblioteka Świadectw Zagłady

Moje wspomnienia o życiu i losie 1906-1945 / Bolesław Maul.

Dostępna również jako e-book.

Jakub Hochberg (ur. 1904), robotnik z warszawskiej Pragi, ukrywał się od maja 1943 r. u swojej ukochanej, Polki, Julii Rogozińskiej. Nie wychodził z pokoju. Kapało tam z dachu, w suficie była dziura, w oknach brakowało szyb - zasłonie?to je tektura?. Spał na ło??z˙ku polowym, marzł, chorował, wygla?dał przez szpary na podwo??rze, nudził sie?, czytał gazety i pisał. W jego zapiskach znajdziemy wiele interesujących refleksji, analiz stanów emocjonalnych, obserwacji ludzkich zachowań. Nie mniej ciekawe są - często przywoływane w postaci plotek - informacje o tym, co dzieje się w okupowanej Warszawie. Niezwykłość dziennika Jakuba polega także na tym, że jego autor jest osadzony w środowisku robotniczym warszawskiej Pragi. Z tej perspektywy codzienność okupacji niemieckiej wygląda inaczej niż ta, do której jesteśmy najbardziej przyzwyczajeni - konspiracji polityczno-militarnej i bohaterskiej walki z wrogiem. "Zwykli ludzie" walczą z Niemcami inaczej: szmuglują, oszukują, wyśmiewają, wykpiwają, a przede wszystkim - nie wierzą im za grosz.

Wstęp (Barbara Engelking) - Niepotrzebny człowiek na świecie * Nota edytorska * „CZYTAJĄĆ GAZETĘ NIEMIECKĄ…” * Część I * Od 1 września 1939 do 16 maja 1943 r. * Część II * Od 16 maja 1943 do końca lipca 1944 r. * Część III * Bolesław Maul, Moje wspomnienia o życiu i losie 1906–1945

aktualnie wypożyczona

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

W98 (Kondratowicza 23)

Wszystkie egzemplarze są obecnie wypożyczone: sygn. 94(100)"1939/1945":341.322.5 Warszawa (1 egz.)

(dostępność ok. 30.06.2024)

Książka

W koszyku

oceń

Tyleśmy już przeszli : dziennik pisany w bunkrze (Żółkiew 1942-1944) / Clara Kramer ; redakcja naukowa i wprowadzenie Anna Wylegała. - Wydanie pierwsze. - Warszawa : Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2017. - 206, [37] stron : ilustracje ; 25 cm.

(Biblioteka Świadectw Zagłady)

Autor

Kramer Clara (1927- ). Wylegała Anna (1982- ).

Forma i typ

Proza Literatura faktu, eseje, publicystyka Książki

Przynależność kulturowa

Literatura polska Literatura żydowska

Temat

Kramer, Clara (1927- ) Dzieci Holokaust Okupacja niemiecka Polski (1939-1945) Żydzi Polska Żółkiew (Ukraina, obw. lwowski)

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Tytuł serii: Biblioteka Świadectw Zagłady

Clara Kramer urodziła się w 1927 r. w Żółkwi jako Klara Schwarz. Była pierwszym dzieckiem Salki z domu Reitzfeld (1904-1959) i Meira (Majera) Schwarza (1886- 1959); w 1928 r. na świat przyszła jej młodsza siostra, Mania. Rodzina mieszkała w mieście od zawsze. Dziadek ze strony matki Szymon Reitzfeld (zm. 1941) był wraz z mieszkającymi w sąsiedztwie rodzinami Patrontaschów i Mehlmanów właścicielem tłoczni oleju, zwanej potocznie olejarnią, którą zarządzał Meir Schwarz. Historii życia autorki dziennika nie sposób opisać inaczej, jak na tle historii jej miasta rodzinnego i jego społeczności żydowskiej. Żółkiew leżała przed wojną w województwie lwowskim Drugiej Rzeczypospolitej i była dość typowym galicyjskim miasteczkiem, zamieszkanym przez Żydów, Polaków i Ukraińców. Z 4,5 tys. żółkiewskich Żydów wojnę przetrwały pod okupacją niemiecką 74 osoby. Z tej liczby po wojnie pozostały w Żółkwi dwie. Zygmunt Lajner, ostatni żółkiewski Ocalały, zmarł w 1999 r. Po Żydach w Żółkwi zostały: bryła zrujnowanej synagogi (w czasach sowieckich mieścił się tam między innymi skład soli), nieliczne mezuzy na domach w centrum miasta, resztki cmentarza zamienione w latach siedemdziesiątych na bazar i zdewastowany pomnik pamięci ofiar akcji likwidacyjnej w 1943 r., wzniesiony w latach dziewięćdziesiątych w miejscu masowych grobów. Dom Mehlmanów i schron, w którym wojnę przetrwała Klara Schwarz i jej towarzysze, istnieją do dziś. Co raz więcej mam nadziei, że Pan Bóg nam dopomoże. Ale wieść, którą p. Beck przyniósł dziś z miasta, zaciemniła nam komunikat. Znaleźli gdzieś 3 Żydów i zastrzelili ich. Ach, jaka to tragedia ginąć teraz, kiedy sytuacja polityczna jest taka dobra i wyzwolenie bliskie. [11 września] Doprawdy, człowiek siedzi na tej dziurze między robactwem i myszami i czeka na tę dobrą wiadomość, i tylko chce żyć. I pomyśleć, co myśmy tu swoje wycierpieli, aleśmy przeszli dla tego życia, i to jeszcze nie wiemy, czy nie męczymy się na darmo. [15 września] Temu, który to będzie kiedyś czytał, włosy staną na głowie. Że coś takiego może się dziać w 20. wieku i gdzie, w tych "kulturalnych Niemczech". W biały dzień mordują tyle tysięcy ludzi i między tymi mordercami nie znajdzie się ani jeden, który się ulituje nad tymi niewinnymi istotami. Ale jak niewinni?! Winni!!! Powinni byli podnieść protest! Porwać siekiery! Oblać każdego gestapowca benzyną i podpalić, żeby w każdej akcji zginęła większa część gestapowców! Przecież świat będzie pogardzał narodem, który tak biernie dał wyniszczyć się. [16 wrzesnia] Fragmenty zapisków Clary Kramer

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

W37 (Smoleńska 94)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(=411.16) (1 egz.)

Książka

W koszyku

oceń

Wśród zatrutych noży : zapiski z getta i okupowanej Warszawy / Tadeusz Obremski ; redakcja naukowa i wprowadzenie Agnieszka Haska. - Warszawa : Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2017. - 283, [4] strony : faksymilia, fotografie ; 25 cm.

(Biblioteka Świadectw Zagłady)

Autor

Obremski Tadeusz (1900-1944). Haska Agnieszka.

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura polska Literatura żydowska

Temat

Obremski, Tadeusz (1900-1944) II wojna światowa (1939-1945) Getto warszawskie Holokaust Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Tytuł serii: Biblioteka Świadectw Zagłady

Tadeusz Obremski (ur. 1900) przed wojną był współwłaścicielem doskonale znanej ówczesnym warszawiakom firmy obuwniczej H. Obremski i S-wie. Jego notatki z okresu okupacji, pisane podczas ukrywania się po tzw. aryjskiej stronie, to dokument szczególny, przekazany rodzinie po wojnie przez ukrywającego ich Polaka - autor, jego żona i córka zginęli w niewyjaśnionych okolicznościach w czerwcu 1944 r.Obremski opisuje doświadczenia swoje oraz całej rodziny w getcie i poza nim okiem przedsiębiorcy, któremu wojna przerwała pasmo sukcesów zawodowych. Starał się przy tym przedstawić jak najpełniejszy obraz tragedii przeżywanej przez naród żydowski, traktując swoje zapiski jako dokument historyczny. Po wyjściu na aryjską stronę Obremscy szybko się przekonali, że nikogo nie obchodzą koleje losu, jakiego Żydzi doświadczali w getcie, antysemityzm pozostał powszechny, a ukrywanie stanowiło tak naprawdę grę władzy, pieniędzy i strachu, w której stawką było życie.Wśród zatrutych noży to jednak przede wszystkim emocjonalny zapis - można go nazwać dziennikiem narastającej rozpaczy - będący jednym z najpełniejszych obrazów doświadczenia Żydów po aryjskiej stronie. Pokazuje w pełni zarówno codzienność i relacje między ukrywającymi a ukrywanymi, jak i to, do jakiego stopnia przechowywanie Żydów w Warszawie było intratnym przedsięwzięciem finansowym.Myślę o wolności, czy przetrwamy. Zwłaszcza że ostatnio po aryjskiej stronie są również blokady. Okrążają poszczególne domy, dzielnice, wchodzą do mieszkań, gdzie szukają broni... i Żydów. Dużo Żydów ginie. Wciąż słyszę to od naszego gospodarza. Sądzę, że będzie trochę pamiętników o tragedii żydowskiej. Czy moje wspomnienia dotrą kiedyś do rąk żydowskich? Do Żydów wolnych?!Fragment zapisków Tadeusza Obremskiego

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

W37 (Smoleńska 94)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(438).082 (1 egz.)

Książka

W koszyku

oceń

Po wojnie, z pomocą bożą, już niebawem... : pisma Kopla i Mirki Piżyców o życiu w getcie i okupowanej Warszawie / wprowadzenie, teksty i przypisy z języka hebrajskiego przełożyła Regina Gromacka ; teksty z języka jidisz przełożyła Monika Polit. - Wydanie pierwsze. - Warszawa : Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów ; Jerusalem : Yad Vashem, 2017. - 259, [4] strony, [20] stron tablic : faksymilia, fotografie ; 25 cm.

(Biblioteka Świadectw Zagłady)

Autor

Piżyc Kopel (1895-1969) Flint Miriam (1922-2003) Gromacka Regina Polit Monika (1975- )

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Temat

Piżyc, Kopel (1895-1969) Flint, Miriam (1922-2003) Getto warszawskie Żydzi

Gatunek

Edycja krytyczna Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Tytuł serii: Biblioteka Świadectw Zagłady

Drzewo genealogiczne na wyklejce.

Część tekstu tłumaczona z języka hebrajskiego i z języka jidisz.

Na książkę składają się pisma ojca i córki: Kopla i Mirki Piżyców, którzy sporządzali swoje notatki po ucieczce z warszawskiego getta, w ukryciu po stronie aryjskiej. Kopel był syjonistą, działaczem społecznym, w getcie współorganizował szkolnictwo hebrajskie i chór dziecięcy. Mirka tuż przed wojną zdała maturę, marzyła o medycynie, a w getcie pracowała w domu dziecka. Zapiski Kopla dotyczą życia w getcie, jego działalności społecznej oraz losów całej rozgałęzionej i bardzo ze sobą związanej rodziny, z której większość osób zginęła. Mirka opisuje życie w getcie od akcji likwidacyjnej (lipiec–wrzesień 1942 r.) do początków powstania w kwietniu 1943 r., kiedy jej i ojcu udało się wydostać z getta. Młodsza siostra Mirki Rutka z matką wyszły z getta tydzień wcześniej. Wszyscy czworo przeżyli w kryjówkach po stronie aryjskiej. Po wojnie Piżycowie wyjechali do Szwecji, a stamtąd do Izraela.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

W98 (Kondratowicza 23)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(=411.16) Warszawa (1 egz.)